Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem;
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Non est igitur voluptas bonum. Duo Reges: constructio interrete. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur.
- Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam;
- Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere.
- Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius.
Quippe, inquieta cum tam docuerim gradus istam rem non habere quam virtutem, in qua sit ipsum etíam beatum.
- Verum esto;
- Consequatur summas voluptates non modo parvo, sed per me nihilo, si potest;
- Quo modo?
- Haec igitur Epicuri non probo, inquam.
- Paria sunt igitur.
- Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas.
Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Illi enim inter se dissentiunt. Comprehensum, quod cognitum non habet?
- Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest.
- Nam nisi hoc optineatur, id solum bonum esse, quod honestum sit, nullo modo probari possit beatam vitam virtute effici.
- Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere.
- Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate.
- Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere.
- Praeclare Laelius, et recte sofñw, illudque vere: O Publi, o gurges, Galloni! es [redacted] miser, inquit.
Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Scrupulum, inquam, abeunti; Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio.
Principiis autem a natura datis amplitudines quaedam bonorum excitabantur partim profectae a contemplatione rerum occultiorum, quod erat insitus menti cognitionis amor, e quo etiam rationis explicandae disserendique cupiditas consequebatur; Egone quaeris, inquit, quid sentiam?