Idcirco enim non desideraret, quia, quod dolore caret, id in voluptate est.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Hoc tu nunc in illo probas. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Duo Reges: constructio interrete. Pauca mutat vel plura sane; Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius.

Quid vero?: Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius?
Praeteritis, inquit, gaudeo.: Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus.
Bork: Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers?
Tuum credibile?: Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia.

Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Hoc unum Aristo tenuit: praeter vitia atque virtutes negavit rem esse ullam aut fugiendam aut expetendam. Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. At negat Epicurus-hoc enim vestrum lumen estquemquam, qui honeste non vivat, iucunde posse vivere. Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat.

Nemo igitur esse beatus potest. Utilitatis causa amicitia est quaesita. Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Sed fortuna fortis; Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Quo modo autem philosophus loquitur? Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico.

Me ipsum esse dicerem, inquam, nisi mihi viderer habere bene cognitam voluptatem et satis firme conceptam animo atque comprehensam.
Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam.
Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus.

At vero illa perfecta atque plena eorum, qui cum de hominis summo bono quaererent, nullam in eo neque animi neque corporis partem vacuam tutela reliquerunt.

Sed fac ista esse non inportuna;
Quae duo sunt, unum facit.
Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus.
Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere.
Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur.

Societatem coniunctionis humanae munifice et aeque tuens
iustitia dicitur, cui sunt adiunctae pietas, bonitas,
liberalitas, benignitas, comitas, quaeque sunt generis
eiusdem.

Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam
videntes;